Gerrit Knikker (t’Harde, 1955), was als klein jongetje al gek op tekenen en schilderen. Hij kon dit ook heel goed. Een grote droom was om te starten aan de kunstacademie. Helaas zag zijn vader dit niet zitten, hij moest een vak gaan leren. Hij heeft jarenlang in de metaal industrie gewerkt en heeft uiteindelijk een eigen machinefabriek gehad. 

Na een faillissement en een scheiding kwam Gerrit thuis te zitten, hij was toen begin 50. Gerrit kwam hierdoor weer in aanraking met zijn grote passie schilderen. Hij begon op kleine schildersdoeken in zijn woonkamer te experimenteren. Na een aantal jaar stond zijn woonkamer vol met schilderen. Meer dan 200 schilderijen stonden in zijn woonkamer en slaapkamer opgestapeld. Het werd tijd om ze aan de wereld te laten zien. Het ondernemerschap heeft hij nooit verloren. Hij wilde graag zelf zijn werk gaan verkopen en liep tijdens een wandeling met de hond tegen het perfecte pand aan. In 2012 is hij zijn galerie begonnen aan de Thorbeckegracht in Zwolle. Hier verkocht hij het werk wat hij thuis had gemaakt en ging hij verder met experimenteren. Hij ontwikkelde verschillende stijlen en het formaat van de schilderijen werd steeds groter. Hier had hij ook alle ruimte om op groot formaat te werken en alles mooi te presenteren. Na een aantal jaar buiten de gracht, wilde hij het toch ook weleens in het centrum proberen. Sinds eind 2019 zit zijn galerie in het museumkwartier van Zwolle. Om de hoek van museum de Fundatie aan de Papenstraat. Gerrit verkoopt nog steeds graag zelf zijn eigen schilderijen en is daardoor nog steeds dagelijks aan het schilderen in zijn galerie. 

In de afgelopen 10 jaar heeft hij honderden schilderijen verkocht en hangen ze over de hele wereld. Gerrit vindt het belangrijk dat het voor iedereen mogelijk is om een kunstwerk te kunnen kopen of bekijken. Iedereen is welkom in zijn galerie en hij maakt altijd tijd vrij voor een praatje. Hierdoor wordt het schilderij ook heel persoonlijk, je leert de maker van het schilderij kennen. 

“Kunstenaar word je niet, dat ben je.” 

Gerrit Knikker